Sport en uitdagingen:
Ik werk als docent in Apeldoorn. Dit is een volledige baan en er zijn geen aanpassingen gedaan in het werk. Dit wil ik ook niet.
Ik wil zoveel mogelijk zelf kunnen doen, zonder dat anderen hier "last" van hebben. Ik probeer aan alles mee te doen en dat gaat mij tot op heden goed af.
Tevens ben ik een internationaal badmintonspeler. Afgelopen juni tijdens de Europese kampioenschappen aangepast badminton ben ik op de 3de plaats geëindigd.
Ook sta ik op de wereldranglijst bij de eerste 8 van de wereld!
Verder speel ik in het “valide” badminton mijn partijen, dit heeft te maken met het feit dat ik in Nederland te sterk ben binnen het aangepaste badminton.
Dus om internationaal mee te kunnen, moet ik aan tegen -/weerstand zien te komen. Hier pas ik mij dus wel op aan.
Ik ben nu in de sport (zij het in de gehandicaptensport) wel verder gekomen dan dat ik ooit voor mogelijk heb gehouden.
Ik ben qua uitdagingen en ontwikkelingen, mezelf niet anders gaan gedragen dan voor het ongeval.
De dingen die ik op sportief en sociaal gebied doe wilde ik voorheen ook al of was daar al mee bezig.
Ik merk nu wel dat het badminton en de training daarin, zo goed gaat, dat ik er wel meer in wil bereiken.
Een voorbeeld van een uitdaging die helaas "niet gelukt" is.
Ik wilde de Nijmeegse 4-daagse gaan lopen, deze uitdaging wilde ik ook voor het ongeval al aangaan.
Uiteindelijk heb ik het in 2004 en 2011 geprobeerd. In 2004 heb ik 1 dag mee kunnen lopen, verder dan dat lukte helaas niet.
In 2011 ben ik in de voorbereidingen gestrand. De 4-daagse is nu voor mij een gesloten boek.
Ik heb het in ieder geval geprobeerd en daar kan ik me goed bij neerleggen en het accepteren.
Boodschap:
Ik heb eigenlijk nooit naar een positieve instelling hoeven zoeken.
Het is er altijd geweest en ik geloof dat dit positieve gevoel mij gebracht heeft waar ik nu ben.
Niemand is perfect, houd jezelf eens een spiegel voor en bedenk wat je eigenlijk met je leven wil gaan doen.
Probeer voor jezelf het maximaal haalbare eruit te halen en ga vooral niet stil in een donker hoekje zitten.
Mijn leven is ondanks dat ik een beperking heb, te mooi om er niets mee te doen.
Elke invulling, hoe klein ook, is voor jezelf weer een stap naar iets moois.
"NEVER GIVE UP!!" en blijf er vooral van genieten,
uiteindelijk schijnt voor iedereen een keer de zon, hoelang het ook duurt!!
"Never give up":
Ik bewoog mijn hoofd naar voren,
mijn been was er niet meer.
Waarom heb juist ik nu,
dit ongeluk gekregen.
Ik maakte me geen illusie,
het was een pijnlijk besef.
Emoties en verdriet,
ongeloof en acceptatie.
Alle dromen weggevaagd,
daar waar een andere droom start.
Mijn trein reed nog wel,
maar ik ben gewoon ergens anders uitgestapt.
Het was mijn verstand,
door positieve energie gedreven.
Want diep in mijn ziel,
wist ik wat me te doen stond.
Zachtjes tekende zich het herstel,
hele dagen hard werkend en een helse pijn.
Het was een teken,
waarmee ik als herstellende diep moest gaan.
Geen tijd om te zeuren,
maar tijd om pijn te verdragen.
Omarmde ik elke nieuwe dag,
zoals het leven dat ik nu moest leiden.
Ik volgde de weg die voor mij was bestemd,
om tot dat hogere niveau te komen.
Soms was ik bijna op,
even geen motivatie en kracht.
Dan op die cruciale momenten,
daar gaf ik juist nooit op!
Ik steeg omhoog,
vechtend naar dat eerste bijzondere moment.
Zette mij been voor been,
moeizaam en onstuitbaar in beweging.
Gevoelens kon ik niet uitspreken,
maar mijn uitdrukking sprak boekdelen.
Het deed mij keer op keer geloven,
dat ik weer op mijn eigen benen kon lopen.
Toen besefte ik maar weer,
dat geluk en ongeluk vlak naast elkaar liggen!
Het waren heftige momenten,
soms diep geraakt in mijn hart.
Mijn familie, anderen en ik,
hebben er altijd in geloofd.
"Never give up!!"